برنامه ریزی سناریو به طور طبیعی برای امی وب، مدیر عامل مؤسسه Future Today و استاد آینده نگاری استراتژیک، مدرسه کسب و کار NYU Stern اتفاق می افتد، اما نه همه. او می‌گوید در مجموع، ما کوتاه‌مدت‌تر می‌شویم، تا حدی به این دلیل که تسریع پیشرفت فن‌آوری به این معنی است که نمی‌توانیم ببینیم آینده چگونه خواهد بود.

او می‌گوید که پیشرفت‌های فناوری پتانسیل حل مشکلات بزرگ زیست‌محیطی و بهداشتی را دارد، اگر مردم آن‌ها را به درستی به کار گیرند و مسئولیت آینده امیدوارکننده‌ای را برای نسل‌های کنونی و همچنین نسل Z بر عهده بگیرند.

مصاحبه زیر با امی وب به عنوان یکی از 50 ورودی رهبران فکری جهانی برای The Great Narrative، کتاب جدید کلاوس شواب و تیری مالرت است که توضیح می‌دهد چگونه می‌توانیم آینده‌ای انعطاف‌پذیر، فراگیر و پایدارتر پس از کووید-19 ایجاد کنیم.

آیا چیزی شخصی وجود دارد که بتوانید در مورد خودتان به اشتراک بگذارید که ما آن را در وب نیابیم؟

زمانی که من در مدرسه ابتدایی بودم، در یک تیم آینده‌نگری بودم – در آن زمان آن را نمی‌دانستم. نام آن «حل‌ال‌کننده‌های آینده آمریکا» بود، فعالیتی که برای آموزش به بچه‌ها نوشتن سناریوها و تفکر درازمدت درباره آینده طراحی شده بود. در آن زمان، من فکر می کردم که این یک فعالیت سرگرم کننده است. به نظر می رسد که قبل از اینکه دوچرخه سواری را یاد بگیرم، می دانستم چگونه برنامه ریزی سناریو انجام دهم.

این بینش بسیار جالبی است. شاید برنامه ریزی سناریو باید در مدرسه آموزش داده شود.

من کاملاً فکر می کنم باید در مدرسه همراه با فلسفه و منطق و همدلی تدریس شود. علوم و ریاضیات بسیار مهم هستند، اما ما هنوز باید این مهارت های دیگر را آموزش دهیم.

به طور معمول، افرادی که ما با آنها مصاحبه کرده‌ایم، دانشگاهیان هستند که در تمام زندگی خود در مورد یک موضوع تحقیق کرده‌اند. شما یک متخصص آینده نگری هستید. اگر بخواهید ایده بزرگ خود را تعریف کنید، آن چیست؟

این در مورد انعطاف پذیری است. بیشتر مردم و سازمان ها در نحوه ی تفکرشان در مورد آینده بسیار انعطاف ناپذیر هستند. در واقع تصور کردن خود در آینده دشوار است و دلایل عصبی برای آن وجود دارد. مغز ما برای مقابله با مشکلات فوری طراحی شده است نه مشکلات آینده. این به علاوه سرعت پیشرفت فناوری آنقدر سریع می شود که ما به طور فزاینده ای روی اکنون تمرکز می کنیم. در مجموع، ما یاد می گیریم که «نوگرا» باشیم، نه آینده نگر.

مشکل ذهنیت «نوویستی» اینجاست: وقتی با عدم قطعیت مواجه می‌شویم، انعطاف‌ناپذیر می‌شویم. ما به الگوهای تاریخی باز می گردیم، به یک برنامه از پیش تعیین شده پایبند می مانیم، یا به سادگی از اتخاذ یک مدل ذهنی جدید خودداری می کنیم.

تغییرات اقلیمی را در نظر بگیرید: گزارش پانل بین دولتی تغییرات آب و هوایی، تغییرات آب و هوا 2021: پایه علوم فیزیکی، گفت که تا سال 2100 اثرات مخربی از تغییرات آب و هوا وجود خواهد داشت.

بدیهی است که ما تاثیر تغییرات آب و هوایی را از هم اکنون تا سال 2100 احساس خواهیم کرد – امروزه شاهد اثرات مخرب آن هستیم.

مشکل این است که سال 2100 شبیه آینده ای دور است، مانند داستان های علمی تخیلی. ما نمی توانیم خودمان را در آن زمان تصور کنیم، بنابراین مدل های ذهنی خود را تغییر نمی دهیم و در ایجاد تغییرات اساسی شکست می خوریم.

مشاهده من این است که رهبران در تجارت و دولت می توانند کاملا انعطاف ناپذیر باشند. به جای تدوین یک چشم‌انداز بلندمدت برای اینکه چگونه کسب‌وکار یا جامعه ممکن است به شیوه‌ای مثبت تغییر کند، در عوض استراتژی‌های سه تا پنج ساله توسعه می‌دهند. این برای مدیریت مالی، ریسک و رشد مهم است، اما همچنین سازمان را در برابر نیروهای خارجی آسیب پذیر می کند.

من به مدیران اجرایی بزرگترین شرکت های جهان در سراسر صنایع مشاوره می دهم و همچنین با رهبران ارشد سازمان های دولتی مختلف کار می کنم. این یک مبارزه برای متقاعد کردن رهبران برای سرمایه گذاری در آینده دورتر است، به ویژه زمانی که این امر مستلزم فداکاری های کوتاه مدت یا انحراف از یک برنامه تعیین شده است. البته نمونه‌هایی از رهبرانی وجود دارد که مایل به شرط‌بندی بزرگ و ریسک‌پذیری برای تحول هستند، اما من می‌توانم این عدد را روی یک طرف حساب کنم.

انعطاف پذیری کلیدی است زیرا هیچ راهی برای پیش بینی آینده وجود ندارد. من یک آینده پژوه کمی هستم و اولین کسی خواهم بود که به شما می گویم پیش بینی ها شکننده هستند. سوابق آکادمیک من در تئوری بازی ها و اقتصاد است، بنابراین می دانم که چگونه می توانم مدل بسازم.

وقتی ما به آینده مسائل پیچیده و بی ثبات نگاه می کنیم – هوش مصنوعی، اتوماسیون نیروی کار، زنجیره های تامین جهانی، ژئوپلیتیک، تاثیرات رسانه های اجتماعی – ریاضی کار نمی کند.

هدف پیش بینی نیست. باید برای نتایج جایگزین آماده شود. رهبران و تیم‌هایشان باید آینده‌های قابل قبولی را تمرین کنند، که به معنای انعطاف پذیری در مورد چگونگی انجام تحول است.

شما گفتید که اکثر مدیران عامل دارای افق زمانی سه تا پنج ساله هستند. آیا فکر می‌کنید به همین دلیل است که شرکت‌های خصوصی – کسب‌وکارهای خانوادگی – تمایل دارند از شرکت‌های عمومی و بورسی بهتر عمل کنند؟ بسیاری از مطالعات این را استدلال می کنند.

خب بستگی به خانواده داره اما به طور کلی، بله. به همین دلیل است که شرکت‌های خصوصی و شرکت‌های خانوادگی که توسط مدیران آینده آینده رهبری می‌شوند، اغلب در پی اختلال موفق می‌شوند. بسیاری از شرکت‌های تولیدکننده تراشه‌های آبی، که از لحاظ تاریخی سرعت صنعت را تعیین می‌کنند، بر روی افق‌های زمانی کوتاه‌تر کار می‌کنند.

چندی پیش با یک تیم رهبری ملاقات کردم تا در مورد برخی از شرط بندی های بزرگ صحبت کنم و آنها مایل نبودند فراتر از سال 2025 فکر کنند، یعنی تنها سه سال دیگر. شرکتی با آن اندازه، با گستره و گستردگی جهانی خود، کندتر از یک شرکت مزاحم و جوان که تشنه ارائه دیدگاه خود به جهان است، حرکت می کند.

صرف‌نظر از صنعت، شرکت‌های بزرگ‌تر به افق‌های زمانی گسترده‌تری نیاز دارند، زیرا عملیاتی کردن تغییرات مدتی طول می‌کشد. افق‌های زمانی طولانی‌تر مورد علاقه بازار نیستند: سهامداران دامنه توجه بسیار کوتاه و انتظارات مضحکی برای بازده دارند.

به اتفاقی که با آمازون افتاد نگاه کنید: 42.7 میلیارد دلار برای [تحقیق و توسعه (R&D)] و «محتوا» در سال 2020 هزینه کرد که 19 درصد بیشتر از سال قبل است. این میزان سرمایه گذاری سرسام آور است، و دقیقاً مشخص نبود که برنامه تحقیق و توسعه شرکت چیست، چه رسد به اینکه چه محتوایی قصد صدور مجوز یا توسعه آن را دارد.

سهامداران خوشحال نبودند –– وقتی بودجه تحقیق و توسعه بسیار زیاد است، به این معنی است که بازدهی کوتاه مدت یا راهی برای کسب درآمد از آن سرمایه گذاری وجود نخواهد داشت. اما شکی وجود ندارد که بدون سرمایه گذاری هنگفت در تحقیق و توسعه، آمازون آنقدرت جهانی امروز نخواهد بود. شرکت‌های آینده‌دار با رهبری عالی، آموخته‌های حاصل از تحقیق و توسعه را دریافت می‌کنند. این مانند سرمایه گذاری مجدد سرمایه و دانش برای ایجاد فرآیندهای دیگر است.

به عنوان یک فرد آینده نگر، شما آینده ها و سناریوهای جایگزین را بررسی می کنید. اگر از شما بپرسم که جهان فردا را چگونه می بینید، محتمل ترین سناریوی شما در سطح جهانی چه خواهد بود؟

این سخت است. کاری که ما انجام می دهیم مبتنی بر تحقیقات کمی و کیفی است و در نتیجه حدس و گمان نیست. ما همچنین بسیار عمل گرا هستیم. ما به 11 نیروی کلان بزرگ تغییر نگاه می کنیم و آینده قابل قبولی را مدل می کنیم. بنابراین، من فکر نمی کنم بتوانم فقط یک دیدگاه از فردا ارائه دهم. اما من می توانم دیدگاه متفاوتی ارائه دهم.

وقتی مردم در مورد آینده صحبت می کنند، تمایل دارند به چیزهایی مانند [سیت کام متحرک] The Jetsons اشاره کنند. این برنامه تنها یک سال در تلویزیون آمریکا پخش شد، با 24 قسمت از سال 1962 تا 1963، اما تأثیر زیادی در تجارت و فرهنگ در سراسر جهان گذاشت. امروزه، مردم ماشین پرنده جتسون ها، ربات پیشخدمت و زندگی در فضای بیرونی را به عنوان خلاصه ای از کم نوآوری و تکامل جامعه بشری معرفی می کنند.

ما هنوز در حال تعقیب آن ماشین پرنده هستیم.

حتی قبل از جتسون ها، مردم در تلاش برای ساخت ماشین های پرنده بودند. اولین پتنت ایالات متحده در اوایل دهه 1900 ثبت شد و تقریباً هر دهه از زمانی که شخصی یک ماشین پرنده را اختراع کرده است. چرا؟ برای حل چه مشکلی تلاش می کنیم؟

ما باید جتسون‌ها – ماشین‌های پرنده، روبات‌ها – را از چشم‌انداز آینده خود جدا کنیم. در عوض، چه می‌شود اگر دنیای آینده جایگزینی را تصور کنیم که در آن پایداری بسیار آسان بود؟ جایی که همه به مراقبت های بهداشتی دسترسی داشتند؟

در دنیای آینده، به جای داروهای سنتی، بدن شما داروخانه بود و می توانستید کد ژنتیکی بدن خود را تغییر دهید تا هر آنچه را که برای بهینه سازی نیاز داشتید ایجاد کنید. وقتی در مورد آینده صحبت می کنیم، باید مدل های ذهنی خود را به روز کنیم و در مورد آنچه که توصیف می کنیم پیچیده تر باشیم.

به نظر من چه چیزی محتمل است؟ زیست شناسی مصنوعی به شدت بر تجارت، دولت و جامعه تأثیر می گذارد، مشابه تأثیری که هوش مصنوعی (AI) و اینترنت قبل از آن و مخابرات و ماهواره ها قبل از آن داشته است.

زیست شناسی مصنوعی یک حوزه نسبتاً جدید از علم است. مهندسی، کامپیوتر، زیست شناسی و هوش مصنوعی را در یک علم ترکیب می کند. ایده این است که بدن ما واقعاً فقط از کد ژنتیکی ساخته شده است – در رایانه ها، ما یک و صفر داریم، در حالی که در بدنمان، ما ACTG (چهار نوع پایه DNA: آدنین، سیتوزین، تیمین و گوانین) داریم.

اگر بتوانید کد خود را دوباره برنامه ریزی کنید، می توانید روی مواردی مانند دیابت و ناباروری تأثیر بگذارید. در واقع، این واکسن RNA پیام رسان است – این زیست شناسی مصنوعی است. تکنولوژی جدید نیست. وجود داشته است، اما هرگز مورد استفاده وجود نداشته است.

اینکه بتوانیم ژنوم خود را به سرعت توالی یابی کنیم و یک واکسن تولید کنیم، تازه شروع کار است. و زیست شناسی مصنوعی فقط مربوط به بدن ما نیست. ما می توانیم کد ژنتیکی هر چیزی را دستکاری کنیم. برخی از دانشمندان در تلاشند تا حیوانات را منقرض کنند، به عنوان مثال، ماموت پشمالو را به زندگی بازگردانند – نه برای سرگرمی، بلکه به عنوان یک راه جایگزین برای مدیریت تغییرات آب و هوا.

وجود ماموت‌ها در شمال، در سیبری، مانند گذشته به زمین‌زدن یخ‌های دائمی کمک می‌کند تا برخی از گازهای گلخانه‌ای را کاهش دهد. از قبل می توانید ناگت های مرغ را بخورید که گوشت از حیوانی گرفته شده است که هرگز ضربان قلب نداشته است و هرگز تپش نکرده است. و انواع جدیدی از مواد وجود دارد. یک جفت عینک را تصور کنید که هرگز نمی توانید آن را خراش دهید یا یک گوشی با صفحه نمایشی که هرگز نمی تواند بشکند.

این آینده ای است که ما به آن می رویم، و به زودی به زیست شناسی مصنوعی همان گونه که به هوش مصنوعی نگاه می کنیم نگاه خواهیم کرد. هیچ کس دیگر در مورد اینترنت صحبت نمی کند، زیرا همین طور است. هیچ کس در مورد ارتباطات از راه دور صحبت نمی کند – اگر در این صنعت هستید، مطمئناً صحبت می کنید – اما هیچ کس به این تلفن همراه نگاه نمی کند و نمی گوید که این جادویی است که من می توانم آن را بردارم و با شخص دیگری صحبت کنم. فقط هست.

تکنولوژی پایه است به زودی هوش مصنوعی به فناوری پایه تبدیل خواهد شد و زیست شناسی مصنوعی پس از آن فناوری پایه خواهد بود.

بنابراین، فناوری به شما امید می دهد؟

نه، قطعاً این را نمی گویم. فناوری به ما اختیاری می دهد. مردم به من امید می دهند.

زیست شناسی مصنوعی همچنین می تواند برای ایجاد انواع مشکلات استفاده شود، همانطور که هوش مصنوعی می تواند یا تقریباً هر فناوری دیگری.

چیزی که به من امید می دهد افرادی هستند که حاضرند کار سختی را انجام دهند، نه فقط برای تصور آینده ای بهتر بلکه برای خلق آن. صحبت کردن در مورد آینده های جالب باعث نمی شود آنها وارد شوند. این کار سخت است که انجام می دهد و کار سخت در مورد تصمیم گیری های دشوار و به چالش کشیدن مدل های ذهنی فعلی است. این سخت است و معمولاً سیاست علیه شما کار می کند.

چیزی که من را امیدوار می کند، مدیران عامل شرکت ها و رهبران جهان هستند که مایل به انجام برخی از انتخاب های دشوار و گاه نامحبوب هستند زیرا به آینده فکر می کنند.

و چه چیزی شما را بیشتر نگران می کند؟

اوه من – چقدر وقت داری؟

من بسیار نگران چرخه توجه باطل کنونی ما هستم که سیاست را تغییر داده و بر رهبران دولت و نحوه حکومت آنها تأثیر گذاشته است. این یک اثر کاهش‌دهنده در جوامع دارد، که سپس ویتریول را به رسانه‌های اجتماعی باز می‌گرداند، که سپس معیارهای توجه را تحریک می‌کند. این وحشتناک است. به دلیل آن چرخه، ما در شرایطی هستیم که اطلاعات نادرست به سرعت و بدون کنترل در حال انتشار است.

افرادی هستند که اعتقاد ندارند ویروسی وجود دارد، واکسن ها قابل اعتماد نیستند – هنوز افراد زیادی هستند که معتقدند جهان مسطح است.

من نگرانم که به نظر نمی رسد برنامه ای برای کاهش این چرخه داشته باشیم، و من بسیار نگران ژئوپلیتیک و چگونگی تقسیم جهان به روش های جدید هستم. فکر نمی کنم همه به عواقب دراز مدت آن فکر کنند. اما، در نهایت، من امیدوار هستم که افراد باهوشی وجود داشته باشند که دور هم جمع شوند و انتخاب های درستی انجام دهند.

آیا به این دلیل است که افراد خوب شما را نسبت به فردا خوشبین نگه می دارند یا مشخص تر از این است؟ من این سوال را می‌پرسم زیرا موضوع تکراری که از مصاحبه‌ها بیرون می‌آید این است که مردم به نسل جوان امید می‌دهند و می‌گویند که نسل‌های قدیمی‌تر قادر به تغییر مدل نیستند. آیا شما با این دیدگاه موافق هستید؟

به نظر من این دیدگاه خطرناکی است و ایده جدیدی نیست. در طول تاریخ، هر نسل زنده ای به نسل بعدی نگاه می کند و یا می گوید: “این بچه ها وحشتناک هستند” یا “این بچه ها ما را نجات خواهند داد”. بنابراین، همه افرادی که با آنها صحبت می کنید می گویند نسل جوان به آنها امید می دهد و آنها همه چیز را اصلاح خواهند کرد.

اما یک مفهوم خطرناک وجود دارد. این بدان معناست که نسل شما مسئولیت را رها کرده است و می گوید: “اوه، خوب، ما کسی نیستیم که آن را درست کنیم”. این خطرناک است که این همه روی جوانانی که پشت سر ما می آیند سنگینی کنیم.

من کارهای زیادی را در سطح بین‌المللی انجام می‌دهم، و همین موضوع را از مشتریانمان می‌شنوم – جوانان به پایداری، محیط زیست، مهربان‌تر بودن با یکدیگر اهمیت می‌دهند – همه این چیزها را می‌شنوم، اما داده‌هایی برای حمایت از آن نمی‌بینم. . فکر می‌کنم برخی از جوانان به دنیا و تبدیل آن به مکانی بهتر اهمیت می‌دهند، اما بسیاری از جوانان هستند که این عقیده را ندارند و آنقدر به پایداری و محیط زیست اهمیت نمی‌دهند و نمی‌بینند. چیزها به همین صورت

بنابراین، برای بیبی بومرها خطرناک است که به Gen Z نگاه کنند و بگویند که امیدوار هستند. این به Boomers بهانه ای مناسب برای تعلل در تصمیم گیری های سخت می دهد و آنها را از مسئولیت پذیری مبرا می کند.

آنها همچنین در مورد یک گروه جوان و متنوع از افراد فرضیاتی را مطرح می کنند – که همه ژنرال Z دیدگاه ایده آلیستی یکسانی از جهان دارند. این واقعا مرا آزار می دهد.

من ترجیح می‌دهم از مردم بشنوم که آنچه امید می‌دهد این است که ببینیم همتایان ما در برخی از نگرانی‌های ما با هم شریک هستند، و ما به نقطه اوج می‌رسیم که تصمیم می‌گیریم تغییرات جدی ایجاد کنیم. ممکن است کمی طول بکشد، اما ما به آنجا خواهیم رسید.

در ضمن، این به من امید می دهد که ببینم افراد در هر گروه سنی فعالانه برای آینده جمعی ما برنامه ریزی می کنند. ژنرال Z عالی است. دختر من ژنرال Z است، من فکر می کنم او فوق العاده است، اما او تنها امید من برای آینده نیست – او نمی تواند باشد.

این مصاحبه به عنوان ورودی برای روایت بزرگ، کتاب جدید کلاوس شواب و تیری مالرت که چشم انداز داووس را در بر می گیرد و چگونگی شکل دادن به روایتی سازنده و مشترک برای آینده را بررسی می کند.

این کتاب اکنون در آمازون به فروش می رسد. می‌توانید یک نسخه Kindle یا جلد شومیز را در Amazon.com ، Amazon.fr ، Amazon.de ، Amazon.co.uk ، Amazon.ca ، Amazon.com.au و هر فروشگاه آمازون در سراسر جهان سفارش دهید. این دومین قسمت از مجموعه تنظیم مجدد بزرگ است.