اقتصاد میزبانی بازی های المپیک

معرفی
از زمان برگزاری اولین بازی های مدرن در سال 1896 ، المپیک به طرز چشمگیری تکامل یافته است. در نیمه دوم قرن بیستم ، هم هزینه های میزبانی و هم درآمد حاصل از این تماشاخانه به سرعت رشد کردند و بحث و جدال بر سر بار کشورهای میزبان را برانگیختند. تعداد فزاینده ای از اقتصاددانان استدلال می کنند که هم مزایای کوتاه مدت و هم بلند مدت میزبانی این بازی ها در بهترین حالت اغراق آمیز و در بدترین حالت وجود ندارد و بسیاری از کشورهای میزبان را با بدهی های بزرگ و بدهی های نگهداری مواجه می کند. در عوض ، بسیاری معتقدند ، کمیته های المپیک باید روند مناقصه و گزینش را اصلاح کنند تا به برنامه ریزی بودجه واقع بینانه ، شفافیت بیشتر ، و سرمایه گذاری های پایدار که منافع عمومی را تأمین می کنند ، تشویق کنند.

بازی های 2016 ریودوژانیرو بحث مداوم در مورد هزینه ها و مزایای میزبانی چنین رویدادی عظیم را برجسته کرد. بیش از یک سال بعد ، این شهر هنوز با بدهی های متقابل ، هزینه های نگهداری تسهیلات متروکه ، خدمات عمومی ناکافی و افزایش جرم و جنایت روبرو است زیرا شهرهای نامزد بازی های آینده پیشنهادات خود را پس می گیرند یا برنامه های خود را کاهش می دهند.

مربوط
سلام ، بازی های المپیک را به خاطر می آورید؟
توسط گابریل سیرا ، ژول بویکوف و کاترین مون
اندرو زیمبالیست در مورد هزینه های المپیک
توسط جیمز ام. لیندزی و اندرو زیمبالیست
چه زمانی هزینه های میزبانی بازی ها به یک نگرانی تبدیل شد؟
در بیشتر قرن بیستم ، برگزاری بازی های المپیک برای شهرهای میزبان یک بار قابل کنترل بود. این رویدادها در کشورهای پیشرفته ، یا در اروپا یا ایالات متحده برگزار می شد و در دوره قبل از پخش تلویزیونی ، مجریان انتظار نداشتند سود کسب کنند. در عوض ، بودجه عمومی این بازی ها تأمین می شد ، این کشورهای پیشرفته به دلیل اقتصاد بزرگتر و زیرساخت های پیشرفته تر ، در شرایط بهتری قرار دارند که هزینه ها را متحمل شوند.

مختصر اخبار روزانه
خلاصه ای از تحولات اخبار جهانی با تجزیه و تحلیل CFR که هر روز به صندوق ورودی شما تحویل داده می شود. بیشتر روزهای هفته.
آدرس ایمیل
مشاهده همه خبرنامه ها>
اندرو زیمبالیست ، نویسنده کتاب Circus Maximus: بازی اقتصادی پشت میزبانی المپیک و جام جهانی ، می نویسد که دهه 1970 نقطه عطفی بود. این بازی ها به سرعت در حال رشد بودند ، در حالی که تعداد شرکت کنندگان در بازی های المپیک تابستانی تقریباً دو برابر و در طی دهه 1960 تعداد مسابقات یک سوم افزایش یافت. هر المپیک از سال 1960 تاکنون شاهد هزینه های زیاد بوده است [PDF]. کشته شدن معترضین در روزهای قبل از بازی های 1968 مکزیکوسیتی و حمله مهلک به ورزشکاران اسرائیلی در بازی های 1972 مونیخ چهره المپیک را لکه دار کرد و شک و تردید عمومی نسبت به گرفتن بدهی برای میزبانی بازی ها بیشتر شد. در سال 1972 ، دنور پس از تصویب رای دهندگان در رد همه پرسی رد هزینه های اضافی عمومی برای بازی ها ، به اولین و تنها شهر میزبان انتخاب شده در بازی های المپیک رد شد.

المپیک تابستانی 1976 در مونترال نمادی از خطرات مالی میزبانی بود. هزینه پیش بینی شده 124 میلیون دلار میلیاردها زیر هزینه واقعی بود که بیشتر به دلیل تاخیرهای ساخت و ساز و هزینه های بیش از حد برای یک استادیوم جدید بود و مودیان شهر را با حدود 1.5 میلیارد دلار بدهی که بازپرداخت آن تقریباً سه دهه طول کشید ، زین کرد.

در نتیجه ، در سال 1979 لس آنجلس تنها شهری بود که برای بازی های المپیک تابستانی 1984 نامزد کرد ، به او اجازه داد تا شرایط فوق العاده مطلوب را با کمیته بین المللی المپیک (IOC) مذاکره کند. از همه مهمتر ، L.A قادر بود تقریباً به استادیوم های موجود و سایر زیرساخت ها متکی باشد تا اینکه قول دهد امکانات جدید فاخر برای فریب کمیته انتخاب IOC. این رقم ، همراه با جهش شدید درآمد پخش تلویزیونی ، L.A را به تنها شهری تبدیل کرد که با داشتن 215 میلیون دلار مازاد عملیاتی ، سود میزبانی المپیک را بدست آورد.

درآمد تلویزیون المپیک
موفقیت L.A منجر به افزایش تعداد شهرهای پیشنهادی شد – از دو مورد برای بازی های 1988 به دوازده مورد برای بازی های 2004. این به IOC اجازه داد تا شهرهایی را با جاه طلبانه ترین – و گران ترین – برنامه ها انتخاب کند. بعلاوه ، همانطور که محققان رابرت باده و ویکتور ماتسون اشاره کردند ، پیشنهادات کشورهای در حال توسعه پس از سال 1988 بیش از 3 برابر شده است. کشورهایی مانند چین ، روسیه و برزیل مشتاق استفاده از این بازیها برای نشان دادن پیشرفت خود در صحنه جهانی بوده اند.

با این حال ، این کشورها مبالغ هنگفتی را برای ایجاد زیرساخت های لازم سرمایه گذاری کردند. هزینه ها بیش از 45 میلیارد دلار برای بازی های تابستانی پکن در سال 2008 ، بیش از 50 میلیارد دلار برای بازی های زمستانی در سوچی ، در سال 2014 و 20 میلیارد دلار برای ریودوژانیرو در سال 2016 بود. برای بازی های 2018 ، دولت محلی در پیونگ چانگ ، کره جنوبی ، یک اسکناس تقریباً 13 میلیارد دلاری را تأمین خواهد کرد ، در حالی که 7 میلیارد دلار در ابتدا پیش بینی شده بود.

این هزینه ها منجر به شک و تردید مجدد شده و تعدادی از شهرها به دلیل نگرانی در مورد هزینه ها ، پیشنهادات خود را برای بازی های 2022 ، 2024 و 2028 پس گرفته اند. اسلو و استکهلم هردو متوجه شدند که هزینه ها بیشتر از آنچه در ابتدا تخمین زده شده بود ، از پیشنهادات خود در سال 2022 عقب نشینی کردند. بوستون از بررسی بازی های 2024 کناره گیری کرد و شهردار آن گفت که “از رهن دادن به آینده شهر خودداری می کند”. نامزد های نهایی 2024 ، بوداپست ، هامبورگ و رم نیز کنار رفتند و فقط لو باقی ماند