در ابتدا درک سطوح سازمان و سپس سطوح مدیریت مفید خواهد بود.

همه کارکنان شاغل در یک سازمان/موسسه را می توان به دو دسته تقسیم کرد.

(1) اعضای مدیریتی

(2) اعضای غیر مدیریتی

بر اساس این تقسیم بندی کارکنان، یک سازمان را می توان به دو سطح کلی تقسیم کرد:

(الف) سطوح مدیریتی یا سطوح مدیریت

(ب) سطوح غیر مدیریتی.

(1) اعضای مدیریت:

در این دسته، مدیر عامل (مدیرعامل)، مدیران دپارتمان، سرپرستان و … قرار می گیرند. آنها را مدیر می نامند زیرا برخی یا شخص دیگری را مدیریت می کنند. (مدیر کسی است که کسی را مدیریت می کند.) بنابراین همه آنها زیردستان دارند.

مدیر عامل در سلسله مراتب بالاترین رتبه را دارد. مدیر بخش تابع مدیر عامل است. سرپرستان زیر نظر مدیران ادارات کار می کنند و از این رو تابع آنها هستند.

به همین ترتیب، کارگران تابع سرپرستان هستند. به جز کارگران، بقیه بدون در نظر گرفتن نامشان مدیر نامیده می شوند. تنها مدیران هستند که سطوح مدیریتی را می سازند.

زنجیره اختیار پیوند بین مافوق و زیردست را توضیح می دهد. در این زنجیره یک مدیر به شکل عمودی به دیگری متصل می شود. به این ترتیب این زنجیره از بالا به پایین پست های مدیریتی زیادی را ایجاد می کند که به آنها سطوح مدیریتی می گویند.

اصطلاح “سطح مدیریت” به خط مرزی بین پست های مدیریتی مختلف در یک سازمان اشاره دارد. سطحی از مدیریت، اختیارات مدیران را تعیین می کند. همانطور که از بالا به پایین حرکت می کنیم، درجه اقتدار رو به کاهش است.

(2) اعضای غیر مدیریتی:

در این دسته کارگران قرار می گیرند. آنها آن دسته از کارمندانی هستند که مستقیماً روی کار کار می کنند. مکانی که چنین کارکنانی در آن کار می کنند به عنوان منطقه پلت فرم شناخته می شود.

از آنجایی که آنها در پایین ترین سطح زنجیره یک سازمان هستند، هیچ زیردستی ندارند و به همین دلیل نمی توان آنها را مدیر نامید. به همین دلیل، آنها جزو ‘سطح مدیریت’ محسوب نمی شوند. سطح غیر مدیریتی را تشکیل می دهند.