موزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی: ادبیات نقشه برداری از دیدگاه کشور

در نهایت، از بحث فوق، می‌توان نتیجه گرفت که دولت اندونزی حرکت مثبتی برای اصلاح برنامه‌های موجود خود در زمینه آموزش کارآفرینی داشته است. با این وجود، این مطالعه نشان می‌دهد که شیوه‌های استاندارد آموزش کارآفرینی اندونزیایی در سطح آموزش عالی هنوز به‌نظر می‌رسد نوزادی باشد و محتوای دوره‌های سنتی و روش‌های تدریس را اجرا کند. چندین دوره اساسی کسب و کار و کارآفرینی (یعنی آموزش «درباره» کارآفرینی) که بر حفظ و بازتولید دانش تأکید دارند، رایج‌ترین دوره‌های درسی آموزش کارآفرینی اندونزی هستند. از سوی دیگر، دوره هایی مانند شناخت فرصت های کارآفرینی، ایده پردازی، شبکه سازی و تفکر طراحی، دانشجویان را به ایجاد  ارزش تاکید می کنند. برای دیگران، یا به اصطلاح آموزش “برای” و “از طریق” کارآفرینی کمتر معروف است. به همین ترتیب، روش‌های تدریس یافته‌های مشابهی را منعکس می‌کنند. روش‌های آموزشی «درباره» کارآفرینی، مانند سخنرانی‌ها، حل مطالعات موردی، و ارائه سخنرانی‌های مهمان، شناخته‌شده‌ترین و مورد استفاده در HEI اندونزی است. در مقابل، روش‌های آموزشی که از فرآیندهای یادگیری مستقل بیشتر دانش‌آموزان پشتیبانی می‌کنند (به عنوان مثال، تکالیف مبتنی بر خود و گروه، همکاری تجاری عملی، مربیگری و کارآموزی) هنوز به خوبی به کار گرفته نشده‌اند.

منتورینگ و سایر انواع یادگیری کارآفرینی در برنامه های آموزش کارآفرینی در HEI اندونزی

یادگیری کارآفرینی فرآیند شدید تحقق، تأمل، وابستگی و کاربرد است که شامل تطبیق تجربه و دانش با نتایج یادگیری عملی است (Rae, 2006 ). این شامل دانش، نگرش و عنصر روانشناختی است (کوپ، 2005 ). این فرآیند تحت تأثیر زمینه‌ای است که یادگیری در آن صورت می‌گیرد و شامل محتوای آموزشی و روش‌هایی است که از طریق آن یادگیری رخ می‌دهد (پولیتیس، 2005 ). افراد در تولید نتایج یادگیری متفاوت در جوامع اجتماعی و سازمانی تفاوت های شخصی دارند (کوربت، 2005 ). همچنین بین فرآیند یادگیری کارآفرینانه با تشخیص فرصت رابطه مشخصی وجود دارد (دوتا و کراسان، 2005 ).) و همچنین با بهره برداری، خلاقیت و نوآوری (Lumpkin & Lichtenstein, 2005 ). آموزش کارآفرینی نحوه مواجهه کارآفرین با تعامل با محیط است، زیرا فرآیند تغییر و ایجاد ارزشی است که کارآفرین از طریق اقدامات خود ایجاد می کند. یادگیری و خلق ارزش دو جنبه اصلی کارآفرینی هستند و به هدف اولیه برای دانش آموزان تبدیل می شوند (لاکئوس و میدلتون، 2015 ). اجازه دادن به دانش‌آموزان برای ایجاد ارزش برای ذینفعان خارجی، از آن‌ها حمایت می‌کند تا شایستگی‌های کارآفرینی را توسعه دهند، صرف نظر از اینکه آیا به ایجاد شرکت موفق می‌رسند یا خیر.

در ادبیات شناسایی شده ما در مورد آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی، مربیگری یکی از جدیدترین انواع یادگیری کارآفرینی است (به عنوان مثال، کریستینا، پورووکو و کوسوموویداگدو، 2015 ؛ لارسو و ساپیرانتی، 2016 ، و al1،20 را ببینید ) . . همانطور که از نظریه یادگیری اجتماعی میلر و دلارد ( 1941 ) و بندورا ( 1989 ) می آید، مربیگری مشارکت فعال الگوهای نقش کارآفرینی یا مربیان را در انتقال فرهنگ کارآفرینی و توسعه تقلید بسیار مهم می داند (رابینسون و همکاران، 2016 ).). این رویکرد مسلماً از فرآیند یادگیری کارآفرینی مؤثرتر از یک معلم به تنهایی پشتیبانی می کند (Kuberod, Fasstenlokken, & Erstad, 2018 ).

در این رابطه سمبیرینگ و همکاران. ( 2011 ) در دانشگاه سیپوترا از این نوع یادگیری راهنمایی همراه با روش‌های مبتنی بر مشکل و پروژه‌محور در آموزش کارآفرینی استفاده می‌کنند. با قرار دادن دانش‌آموزان در انجام پروژه‌های تجاری واقعی، مربیان، در این مورد، خود استادان کارآفرینی هستند که دانش‌آموزان هم دانش نظری و هم راهنمایی و انگیزه عملی را با آنها می‌آموزند. علاوه بر این، لارسو و سافیرانتی ( 2016 ) کارآفرینان واقعی را به عنوان مربی در دانشکده مدیریت بازرگانی موسسه فناوری باندونگ برای دانشجویان در فرآیند یادگیری کارآفرینی خود به روشی مشابه درگیر می‌کنند. به نظر می‌رسد رویکرد منتورینگ بخش مهمی از برنامه درسی است و از طریق مثال‌ها و  خارج از کلاس اجرا می‌شود. گفتگو با کارآفرینان واقعی، در حالی که دانش آموزان همزمان فعالیت های کارآفرینی خود را انجام می دهند. در انجام این کار، HEI باید برخی از عناصر مهم مربیان بالقوه را در نظر بگیرند، یا فقط مدرسان کارآفرینی یا شاغلین کسب و کار طبیعی در برنامه‌های درسی آموزش کارآفرینی (کریستینا، پورووکو، و کوسوموویداگدو، 2015 ). اولین مورد تعیین مشخصات مربیان است که با اهداف یادگیری مربوطه برنامه درسی کارآفرینی مطابقت دارد. مورد دوم توجه به سوابق و تجربه کاری مربیان است. اساساً، مربیان باید راهنمایی کنند، بینش های تجاری ارائه دهند و دانش آموزان را برای یادگیری علاقه و فعالیت های کارآفرینی برانگیزند.

مطالعات متعددی در ادبیات اخیراً راهنمایی و راهنمایی همتایان را به عنوان نمونه ای از یادگیری کارآفرینانه پیشنهاد کرده اند (به عنوان مثال، کوتژانوا و همکاران، 2009 ؛ Kubberod، Fosstenloken، و Ersted، 2018 ؛ Lefebvre & Redien-Collot، و 20 را ببینید . دوایر، 2012 ؛ سنت ژان و اودت، 2013 ). با تعامل با مربیان کارآفرین، افراد می توانند شایستگی های کارآفرینی خاصی را به دست آورند (St-Jean & Audet, 2013 ) و در نهایت هویت کارآفرینی ایجاد کنند (Rigg, & O’Dwyer, 2012 ). این راهنمایی معمولاً شامل افراد مبتدی است که با افراد تجاری طبیعی یا کارآفرینان با تجربه کار می کنند و یاد می گیرند (Lefebvre & Redien-Collot, 2013 ).; St-Jean و Audet، 2013 ). در مقابل، راهنمایی همتایان شامل جفت کردن مربیان و منتهی‌ها با سن و سطح تحصیلات یکسان است (Kubberod, Fosstenloken, & Ersted, 2018 ). تریون و لئونارد ( 2007 ) توضیح می دهند که این راهنمایی می تواند برای هر دو طرف مفید باشد، یعنی با ارائه حمایت های عملی و حرفه ای و حمایت های روانی و عاطفی (بوزمن و فینی، 2007 ؛ تریون و لئونارد، 2007 ).

علاوه بر این، نوع یادگیری تجربی یا مبتنی بر آزمایش به طور گسترده‌تری در آموزش کارآفرینی اندونزی در سطح آموزش عالی نیز استفاده می‌شود (به عنوان مثال، آنتونیو، 2012 ؛ Kodrat Liem، و Kusumowidagdo، 2011 ؛ ​​Ghina و همکاران، 2017 را ببینید. ؛ ستیوان، 2014 ؛ و سودارمیاتین، 2016 ). اصطلاح  یادگیری تجربی  یا  یادگیری با انجام  (Cope, 2005 ; Kolb, 1984 ، به ترتیب) بر اهمیت تجربه تأکید می کند و فرآیند یادگیری دانش آموزان را از طریق مشارکت فعال در یک شرکت کارآفرین به شیوه ای جامع برای ایجاد و تطبیق دانش توصیف می کند. وودیر هریس،2010 ). زمانی اتفاق می افتد که افراد از تجربه یاد می گیرند و دانش جدید را انباشته می کنند (Kolb, 1984 ).

Sudarmiatin ( 2016 ) در دانشگاه ملی Malang دوره کارآفرینی را بر اساس نوع یادگیری تجربی ایجاد می کند که با تجزیه و تحلیل فرصت های کارآفرینی شروع می شود و سپس دانشجویان را در گروهی قرار می دهد تا فعالیت های تجاری را در محیط “مینی بازار” انجام دهند و مدیریت کنند. به طور مشابه، Setiawan ( 2014 ) در دانشگاه سیپوترا دوره های کارآفرینی را طراحی کرد که بر یادگیری مبتنی بر پروژه-تجربه تأکید دارند. این رویکرد دانش‌آموزان را تشویق می‌کند تا «فروش شخصی» را انجام دهند، به دنبال آن ایده‌های کارآفرینانه، کسب بازخورد از مشتریان بالقوه، و در نهایت آماده‌سازی بیانیه‌ها برای تحقق واقعیت. با این رویکرد، دانش‌آموزان یاد می‌گیرند که چگونه توانایی تحقق برنامه‌های تجاری را در شرایط واقعی، ایجاد و سپس بازاریابی محصولات یا خدمات توسعه دهند (سیسوادی،2013 ). دو مثال بالا از فرآیند یادگیری تجربی دو مؤلفه حیاتی را نشان می‌دهند: دانش قبلی و خود تکنیک‌ها در کسب، جذب و سازمان‌دهی دانش تازه‌تشکیل شده (Kolb, 1984 ). ). نکته اصلی این است که فرآیند یادگیری به بازنمایی نمادین تجربه و سپس تبدیل آن برای ایجاد درک جدید نیاز دارد، نه صرفاً روشی برای ایجاد و بازآفرینی یک درک (هولکامب و همکاران، 2009 ).

جدای از راهنمایی و یادگیری مبتنی بر آزمایش در بالا، مقالات دیگر در این مطالعه موضوع یادگیری کارآفرینی در آموزش کارآفرینی اندونزی را برجسته می‌کنند. به عنوان مثال، Suroto & Suci ( 2015 ) بحث کردند که ادغام ابعاد مختلف داخلی و خارجی دانشگاه ها در یادگیری کارآفرینی می تواند اثربخشی یادگیری کارآفرینی آموزش عالی اندونزی را افزایش دهد. آنها بر این باورند که یک مدل ارزشمند و مفهومی از آموزش کارآفرینی با فرمول‌بندی حمایت‌های داخلی (طراحی برنامه درسی یادگیری مؤثر، روش‌های تدریس و امکانات) و خارجی (نقش‌های دولت، صنایع و بخش‌های مالی) امکان‌پذیر است. در همین راستا، غنا ( 2014) با هدف ارزیابی اثربخشی این حمایت ها از دانشجویان، کارکنان و مدرسان و موسسه. او به طور مفهومی نظریه یادگیری کارآفرینانه را به منظور ایجاد کارآفرینان موفق “فارغ التحصیل” مدلسازی کرد. این مدل تلاش می‌کند ورودی‌های یادگیری (ویژگی‌ها و شایستگی‌های دانش‌آموزان) را به چنین پشتیبانی‌هایی از فرآیند یادگیری (برنامه‌ها، برنامه درسی، آموزشی)، و درونی (فرهنگ نهادی، زیرساخت‌ها، مقررات) و همچنین محیط بیرونی (پیشینه خانوادگی دانش‌آموزان) مرتبط کند. ، قومیت) دانشگاه های عالی.

با این وجود، آن دو مطالعه قبلی تا حدی در مورد حمایت های آموزشی و نهادی تحقیق کردند. آنها عمدتاً بر فرصت‌های یادگیری (برنامه‌ها، روش‌های تدریس، و حمایت‌های تسهیلات سازمانی) تمرکز کردند و کمی بر شایستگی‌های اساتید و راه‌های بهبود تأکید کردند. جینا و همکاران ( 2014) این شکاف را دید و چارچوب سیستماتیک تری را برای به تصویر کشیدن و ارزیابی یادگیری کارآفرینانه در چارچوب دانشگاه ایجاد کرد. چارچوب آنها روابط بین ذینفعان کلیدی (دانشجویان، استادان و مؤسسات) و جنبه های اساسی آنها مانند توانایی، فرصت و انگیزه را توضیح می دهد. کیفیت خروجی و نتیجه بستگی به کیفیت ورودی و فرآیند دارد. کیفیت ورودی شامل توانایی، فرصت و انگیزه های دانش آموزان برای یادگیری است. به طور همزمان، کیفیت فرآیند جنبه‌های بهبود توانایی، فرصت، و انگیزه یادگیری و جنبه‌های نهادی بهبود توانایی، فرصت و انگیزه تدریس را پوشش می‌دهد. یادگیری درک شده توسط دانشجویان و اساتید و فارغ التحصیلان می تواند به عنوان یک ارزشیابی مستمر استفاده شود یا اطمینان از یادگیری نامیده شود.

از بحث فوق، برخی از  انواع اخیر  یادگیری کارآفرینی، از نظریه آموزش کارآفرینی «از طریق» پیروی می‌کنند، به عنوان مثال، راهنمایی، مینی‌مارکت تجربی  و رویکرد   فروش شخصی . برخی از مطالعات ادغام محیط‌های داخلی و خارجی دانشگاه و حمایت‌های نهادی را برای تقویت فرآیند آموزش و یادگیری آموزش کارآفرینی پیشنهاد می‌کنند. انواع نوظهور یادگیری کارآفرینی در HE اندونزیایی با مفهوم “یادگیری از طریق انجام” جان دیویی مطابقت دارد، که به معنای اجازه دادن به دانش آموزان برای ایجاد ارزش برای افراد دیگر است. سپس آموزش کارآفرینی است (لاکئوس و میدلتون، 2015). روش‌شناسی تدریس به «آموزش درباره و برای/از طریق» کارآفرینی اشاره دارد (به عنوان مثال، Pittaway & Edwards، 2012 را ببینید). یعنی ایجاد ارزش واقعی برای افراد دیگر به عنوان بخشی منظم از برنامه درسی (رویکرد تدریس ترجیحی «از طریق»)، یا با یادگیری تئوری در مورد چگونگی ایجاد ارزش برای افراد دیگر (رویکرد آموزش کمتر مؤثر «درباره») (لاکئوس) و همکاران، 2013 ).

شایستگی ها و مهارت های کارآفرینی دانشجویان در آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی

از دیدگاه آموزشی، آموزش کارآفرینی از طریق عوامل تعیین کننده کارآفرینی – در آموزش، که اغلب شایستگی کارآفرینی نامیده می شود، منسوخ تر است (Spruijt، 2017 ). این اصطلاح در حال حاضر پیچیده است و هنوز یک بحث مداوم است (Lans et al., 2008 ). به طور کلی، شایستگی کارآفرینی دانش، مهارت‌ها و نگرش کارآفرینی را پوشش می‌دهد (فیت، 2001 )، که بر آمادگی و ظرفیت اجرای کار کارآفرینی برای ایجاد ارزش جدید تأثیر می‌گذارد (لاکئوس، 2013 ). این تعریف مشابه شایستگی های عمومی و کارآفرینی است (به عنوان مثال، بورگوین، 1989 ؛ کرایگر و همکاران، 1993 ؛ سانچز، 2011 را ببینید).

در محدوده ادبیات مطالعه ما، از 31 مقاله شناسایی شده، هشت مقاله برخی از شایستگی ها و مهارت های کارآفرینی مورد انتظار پرورش یافته در دانشجویان اندونزیایی به دلیل کارآفرینی در آموزش عالی را مورد بحث قرار می دهد (شکل  1 و ” پیوست B ” را ببینید). همانطور که در شکل  6 نشان داده شده است، چهار شایستگی و مهارت قابل توجه در ادبیات نقشه برداری ما یافت و طبقه بندی شده است .

1. 1.شایستگی ها و مهارت ها در دانش بنیادی کسب و کار و کارآفرینی این موارد از طریق موضوعات کارآفرینی قابل انتقال و آموزش به دانشجویان است. بنابراین، هدف این است که از طریق دانش نظری و احتمالاً وظایف عملی با استفاده از تخصص تجاری و مدیریتی، بتوان ذهنیت دانشجویان را به دیدگاه کارآفرینی تغییر داد. در این راستا از دانشجویان انتظار می رود فرصت های کارآفرینی را شناسایی و ارزیابی کنند. شناسایی و حل مشکلات تجاری؛ تصمیم گیری؛ مدیریت کسب و کار نمایشی و حاشیه های بازار، مهارت های ارائه، ریسک پذیری و تفکر نوآورانه.
2. 2.شایستگی ها و مهارت ها در مسائل شخصیتی جدا از اجرای دانش کارآفرینی فوق، از دانش آموزان انتظار می رود که شخصیت های کلیدی کارآفرینی مانند اعتماد به نفس، تمرکز و تعهد به کار را پرورش دهند. کارآمد و استراتژیک بودن در کار؛ انعطاف پذیر و باز برای شبکه های تجاری گسترده.
3. 3.شایستگی‌ها و مهارت‌ها در بازاریابی، فروش و روابط تجاری اینها شایستگی‌ها و مهارت‌هایی در ایجاد تعامل خوب با عموم (مشتریان و کاربران) هستند که عمدتاً با بازاریابی تجاری مرتبط هستند. آنها همچنین با شرکای تجاری و سهامدارانی که به طور حرفه ای در توسعه و ایجاد تجارت با یکدیگر همکاری می کنند، در ارتباط هستند.
4. 4.شایستگی ها و مهارت ها در ساختار و مدیریت مالی این آیتم شامل درک خوب، تفکر تحلیلی و استراتژیک در مورد اقدامات مالی و حسابداری در مدیریت و پیشبرد ارزش تجاری است.

شایستگی ها و مهارت های کارآفرینی دانشجویان مورد انتظار در آموزش کارآفرینی در HEI اندونزی

تصویر در اندازه کامل

یافته های فوق با گزارش 2012 OECD (Trembley, Lalancette, & Roseveare, 2012 ) مطابقت دارد.) که آموزش کارآفرینی باید تفکر، نگرش و مهارت های کارآفرینی را تقویت کند و برخی از روندهای فعلی مانند ایده پردازی، راه اندازی، رشد و نوآوری را پوشش دهد. بنابراین، هدف آموزش کارآفرینی باید شامل توسعه دانش رسمی و مهارت‌های کارآفرینی و ارتقای ویژگی‌های شخصی مرتبط با کارآفرینی، مانند خلاقیت، روحیه ابتکار، ریسک‌پذیری و مسئولیت‌پذیری باشد. از دیگر ویژگی های کارآفرینی می توان به حل مسئله (یعنی توانایی در نظر گرفتن مشکلات به عنوان فرصتی برای رشد) اشاره کرد. همکاری و شبکه سازی (یعنی توانایی همکاری، ایجاد شبکه و یادگیری نقش های جدید). و اعتماد به نفس و انگیزه (یعنی توانایی داشتن اعتماد به نفس و همچنین یادگیری و تفکر انتقادی، مستقل و مستمر) (Tomcyzk et al.,2016 ).

علاوه بر این، شایستگی‌های کارآفرینی شناسایی‌شده در زمینه آموزش عالی اندونزی، سه حوزه شایستگی اصلی، یعنی ایده‌ها و فرصت‌ها، منابع و اقدام را تعریف می‌کنند (Bacigalupo و همکاران، 2016 ). همچنین از پانزده شایستگی دیگر تشکیل شده است. آنها خودآگاهی و خودکارآمدی هستند. انگیزه و پشتکار؛ بسیج منابع؛ سواد مالی و اقتصادی؛ بسیج مردمی؛ ابتکار عمل؛ برنامه ریزی و مدیریت؛ مقابله با ابهام، عدم اطمینان و ریسک؛ کار با دیگران؛ یادگیری از طریق تجربه؛ تفکر اخلاقی و پایدار؛ ارزش گذاری ایده ها؛ داشتن چشم انداز روشن؛ خلاقیت؛ و فرصت های لکه بینی (Bacigalupo و همکاران، 2016). در حالی که دانش کارآفرینی در مورد تئوری و مدل‌های مفهومی، دانش پایه در کسب و کار، کارآفرینی، حسابداری، بازاریابی و سایرین و درک خود از کارآفرینی است (Krueger & Brazeal, 2004 ). در عین حال، نگرش های کارآفرینانه شامل اشتیاق و خودکارآمدی است (فیشر و همکاران، 2008 ). خودباوری کارآفرینانه (کروگر، 2003 ، 2007 )؛ فعال، تحمل ریسک و نوآوری (Murnieks, 2007 ; Sanchez, 2011 )؛ و همچنین پشتکار (کاتن، 1991 ؛ مارکمن و همکاران، 2005 ). همچنین، مهارت‌های کارآفرینی فوق‌الذکر از آنچه فیشر و همکارانش پیروی می‌کنند، هستند. ( 2008) به شرح زیر تشکیل شده است.

• بازاریابی (یعنی انجام تحقیقات بازار، ارزیابی بازار، متقاعد کننده بودن در بازاریابی محصولات یا خدمات، و همچنین برقراری ارتباط و برخورد با مردم).
• منبع (یعنی ایجاد طرح تجاری و مالی، کسب و تخصیص بهینه بودجه)؛
• فرصت (یعنی توانایی تشخیص، عمل، و توسعه فرصت های کارآفرینی به محصولات یا خدمات).
• بین فردی (یعنی توانایی مدیریت افراد درونی، رهبری، ایجاد انگیزه در دیگران، اجتماعی شدن و حل تعارضات). و
• مهارت های استراتژیک (یعنی تعیین، اولویت بندی و تمرکز بر اهداف) مهارت های کارآفرینی شناسایی شده هستند.

برخی از دیدگاه ها در مورد دانشجویان و کارآفرینان اندونزیایی مرتبط با آموزش کارآفرینی

پیش از این، چندین تصور غلط در مورد اینکه چگونه معلمان و مربیان غربی برخی از ویژگی ها و طرز فکر دانش آموزان آسیایی – از جمله اندونزیایی – را منفعل، مطیع و بی انعکاس می دیدند وجود داشت ( بالارد، 2005 ؛ اکسلی، 2005 ). علیرغم انتقادها، برخی ادبیات دیگر نیز یافته‌های مشابهی را توصیف می‌کنند که در آن زبان‌آموزان اندونزیایی خاص منفعل، مطیع و ترس از صحبت کردن هستند. به عنوان مثال، پیکرت و فاستر ( 1996 ).) بررسی کرد که معلمان دانشگاه اندونزی همیشه باید از دانش آموزان خود بخواهند که در استان جاوه مرکزی حفظ کنند. آنها همچنین مهارت های تفکر انتقادی دانشجویان سال سوم دانشگاه اندونزی در جاوه مرکزی را با دانش آموزان مدارس راهنمایی و آموزش عالی آمریکایی مقایسه کردند. پیکرت و فاستر دریافتند که نمرات دانش‌آموزان اندونزیایی در تفکر انتقادی کمتر از دانش‌آموزان در ایالات متحده است.

علاوه بر این، Beh ( 1997 ) از ترکیبی از مصاحبه، مشاهده و نظرسنجی برای ارزیابی آموزش زبان انگلیسی ارائه شده به 1265 دانش آموز سال سوم در چهار منطقه توسط موسسه آموزش، Malang، اندونزی (IKIP) استفاده کرد. این مطالعه گزارش داد که ELT (تدریس زبان انگلیسی) در دانشگاه‌های اندونزی علیرغم معرفی برنامه درسی جدید انگلیسی، به دلایل مختلف کمتر موفق بوده است. همچنین گزارش شد که هشتاد و پنج درصد از مهارت مکتوب و گفتاری دانش آموزان به زبان انگلیسی  متوسط ​​است  (Beh, 1997 ).). همچنین مشخص شد که دانش‌آموزان در مناطق شهری نسبت به دانش‌آموزان مناطق روستایی انگیزه بیشتری در یادگیری زبان انگلیسی دارند. این مطالعه به این نتیجه رسید که مورد آموزش ناموفق زبان انگلیسی در اندونزی به دلیل سطوح پایین انگیزه معلم، سطح پایین مهارت انگلیسی برای مربیان و مشکلات دانش آموزان در درک متن مشخص شده انگلیسی است (Beh, 1997 ). مطالعه دیگری توسط لوئیس ( 1996) که 320 دانشجوی اندونزیایی زبان انگلیسی عالی و خصوصی را مورد بررسی قرار داد، همچنین نشان داد که بیشتر ویژگی‌های اصلی اندونزیایی سکوت، گاهاً تکمیل تمرین‌های تلفظی، یا پاسخ به سؤالات درک مطلب در مورد خواندن یا تمرین‌های دستور زبان است. هنگامی که معلمان هنوز ترجیح می دهند از روش سنتی تدریس گرامر-ترجمه استفاده کنند، نتیجه این وضعیت تعجب آور نیست (لوئیس، 1996 ).

در همین حال، برخی از مطالعات اخیر روندهای فعلی را در مورد چگونگی  یادگیرندگان هزاره  ، متولد 1982 تا 2005 (Howe & Strauss, 2007 ) ارائه می دهند که خود را منحصر به فرد، پناه گرفته، با اعتماد به نفس، تیم گرا، متعارف، تحت فشار و موفقیت توصیف می کنند (Howe & Strauss) ، 2007 ). علاوه بر این، آن هزاره ها خود را بخشی از جامعه کامپیوتری جهانی می دانند، بنابراین نمی توانند بدون فناوری، کامپیوتر و اینترنت زندگی کنند (مریت و نویل، 2002 ). با توجه به ویژگی‌ها و طرز فکرهای متفاوت بین هزاره‌ها و کسانی که قبل از آنها متولد شده‌اند (به عنوان مثال، نسل X و بیبی بومرها)، این وضعیت الزامی را برای دانشگاه‌های عالی ایجاد می‌کند تا رویکردهای مختلف یادگیری را تغییر دهند (Phillips & Trainor,2014 ). برخی از نمونه‌ها یادگیری جذاب‌تر و مبتنی بر تجربه و نوع سخنرانی کمتر سنتی هستند (Skiba & Barton, 2006 ).

به طور مشابه، دانشجویان دانشگاه هزاره اندونزی احتمالاً در انجام فعالیت‌های کارآفرینی عملی عملی بیشتر مطلوب‌تر هستند، اما در زمینه تفکر، خودراهبری و وظایف فردی کمترین مطلوبیت را دارند (Abduh، 2012 ؛ Setiawan، 2014 ). مورد دوم ممکن است منجر به خودکارآمدی پایین در برخورد با عدم اطمینان کارآفرینی شود (ستیاوان، 2014 ). علاوه بر این، دانشجویان دانشگاه اندونزی ممکن است علاقه مند به نمایش مشخصات کارآفرینان موفق در روش یادگیری باشند، زیرا می تواند انگیزه بالاتری برای آنها ایجاد کند (Kaijun & Sholihah، 2015 ). با توجه به این موضوع، چهار مؤلفه اصلی احتمالاً ویژگی‌ها و ذهنیت‌های اخیر دانش‌آموزان هزاره اندونزی را در ادبیات شناسایی‌شده ما توصیف می‌کنند. شکل  7 را ببینید.

چهار ویژگی مرتبط و طرز فکر دانشجویان اندونزیایی

تصویر در اندازه کامل

اولین ویژگی تأثیرپذیر است، به این معنی که به نظر می رسد دانشجویان دانشگاه اندونزی به راحتی تحت تأثیر خانواده و تعامل اجتماعی قرار می گیرند. مطالعه مقایسه ای کنترل های رفتاری درک شده بر قصد کارآفرینی با آموزش کارآفرینی بین دانش آموزان چینی و اندونزیایی توسط Kaijun & Sholihah ( 2015 )) نشان داد که قصد کارآفرینی دانشجویان اندونزیایی با حمایت خانواده و افراد با نفوذ مشخص می شود. این نگرش زمانی رشد می‌کند که دانش‌آموزان ببینند نزدیک‌ترین افراد به آنها سرمایه‌گذاری‌هایی را با موفقیت انجام می‌دهند. در حالی که دانش‌آموزان چینی نظرات خانواده را با دقت بیشتری در نظر می‌گیرند، اندونزیایی‌ها با گوش دادن و دیدن مثال‌های والدین خود در اداره تجارت خود، انگیزه بیشتری پیدا می‌کنند. در این مورد، والدین نقش مهمی در ارائه حمایت و انگیزه ایفا می کنند که باعث می شود فرزندانشان از نظر اجتماعی شایسته، با اعتماد به نفس و مسئولیت پذیر در تحقق قصد خود برای کارآفرین شدن شوند (Sahban, Ramalu, & Syahputra, 2016 ). به طور مشابه، مطالعه پیش و پس از پرسشنامه توسط گلدشتاین و همکاران انجام شد. ( 2016) هنگام بررسی نحوه طراحی آموزش کارآفرینی برای استان‌های شرقی اندونزی، پیشنهاد کرد که خانواده و طبقه اجتماعی برای دانش‌آموزان اندونزیایی به تجربه دانش‌آموزان در تعامل با کارآفرینی کمک مثبتی می‌کند. آنها دریافتند که دانش آموزان با والدین خوداشتغال و خانواده های طبقه متوسط ​​در کار تیمی کارآفرینی و تکالیف تجاری همکاری بیشتری دارند. همچنین، سیستم‌های حمایت اجتماعی و شبکه‌سازی در تأثیرگذاری بر دانش‌آموزان برای کارآفرین شدن در اندونزی بسیار مهم است.

علاوه بر این، نظرسنجی از 200 دانشجوی دانشگاه در HEI خصوصی به زبان اندونزیایی توسط پاتریشیا و سیلانگن ( 2016 ) نشان داد که رابطه قوی بین تأثیر اجتماعی همکلاسی‌ها و نیات کارآفرینی وجود دارد. دانش‌آموزانی که در معرض نفوذ کارآفرینی هستند، تمایل بیشتری برای راه‌اندازی کسب‌وکار خود خواهند داشت، و همچنین دوست دارند با افرادی که نفوذ اجتماعی قوی دارند، معاشرت کنند. علاوه بر این، والدین تنها الگوی بسیاری از دانش آموزان اندونزیایی برای کارآفرین شدن نیستند. آنها اغلب از چهره های کارآفرینان مشهور و جوان الهام می گیرند، به ویژه در این عصر نفوذ رسانه های اجتماعی (Kaijun & Sholihah, 2015 )). حتی بیشتر از آن، دانشجویانی که تجربه مستقیم با کارآفرینان موفق دارند، علاقه و تمایل بیشتری برای شروع مسیرهای کارآفرینی خود به غیر از تبدیل شدن به کارمندان دولتی یا کارمندان شرکت‌ها نشان داده‌اند (Goldstein et al., 2016 ). بنابراین، این شرایط پیش بینی می شود که همکاری با کارآفرینان واقعی به عنوان سخنران مهمان و مربی کارآفرین (همانطور که در یافته های قبلی ذکر شد) شهرت بیشتری پیدا کند. دلیل ممکن است این باشد که یک روش تدریس معاصر و نوع یادگیری کارآفرینانه در کارآفرینی اندونزیایی در آموزش عالی می‌تواند یادگیری دانشجویان کارآفرین را مستقیماً از کارآفرینان با تجربه تسهیل کند (Hägg & Politis، 2015 ).

ثانیاً، به نظر می رسد تفاوت جنسیتی بین ویژگی های دانش آموزان دختر و پسر اندونزیایی وجود دارد. به گفته شرودر ( 2018 )، دانش آموزان روستایی اندونزی، کارآفرینی و حرفه بالقوه آن را به عنوان یک فعالیت مردانه می بینند. این موضوع احتمالی جنسیتی ممکن است بر درک عمومی آموزش کارآفرینی در سطح آموزش عالی، به ویژه برای دانشجویان دختر در بسیاری از استان‌های خارج از جاوا، تأثیر بگذارد. آنها همچنین ممکن است به دلیل عدم تطابق جنسیتی در برنامه های آموزش کارآفرینی مستعد کمبود اعتماد به نفس باشند (پاتریشیا و سیلانگن، 2016 ). از سوی دیگر، گلدشتاین و همکاران. ( 2016) دریافتند که دانش‌آموزان دختر در کلاس کارآفرینی تمایل بیشتری به همکاری نسبت به پسران نشان می‌دهند، رهبری فعال‌تر در مدیریت کسب‌وکارها و تمایل بیشتری برای استفاده از فرصت‌های کارآفرینی دارند. مربیان و سیاست گذاران باید دانش آموزان دختر بیشتری را برای کارآفرینی در آموزش و عمل توانمند کنند (دی بروین، براش و ولتر، 2007 ؛ گرین و همکاران، 2007 ). مطالعات همچنین اثرات مثبتی را در زمانی که زنان به طور کلی و دانش آموزان دختر تا حد امکان به آموزش کارآفرینی دسترسی دارند، نشان داده است. کارآفرینی آنها را قادر می‌سازد تا از درآمد کسب شده خود برای حمایت از اهداف خانواده و خانواده استفاده کنند. بهبود استانداردهای زندگی؛ و خودمختاری به دست آورید (اهل، 2006 ؛ کلمن، 2002 ).; مینیتی، آرنیوس، و لانگوویتز، 2005 ; ریندوا و همکاران، 2009 ). آنها همچنین می توانند نمونه ای برای کارآفرین شدن زنان دیگر باشند (Schindebutte, Morris, & Brennan, 2003 ). آموزش کارآفرینی که به کارآفرینان مشتاق، نوپا و مجرب برای راه‌اندازی یک کسب‌وکار یا رشد کسب‌وکار موجود کمک می‌کند، می‌تواند به دانشجویان دختر اندونزیایی و زنان کارآفرین کمک کند تا به این اهداف دست یابند.

در مرحله بعد، دانش‌آموزان در اندونزی انگیزه بیشتری دارند زیرا معتقدند آموزش کارآفرینی می‌تواند برای آنها در آماده‌سازی حرفه کارآفرینی در آینده مفید باشد. این بدان معناست که کسانی که در برنامه های آموزش کارآفرینی ثبت نام کرده اند، دارای اعتماد به نفس کارآفرینی و تجربه قبلی در مدیریت و درک کسب و کار هستند (Kaijun & Sholihah, 2015 ).). از سوی دیگر، نتایج با تأثیر آموزش کارآفرینی متفاوت است. هنگام مقایسه دانشجویان چینی و اندونزیایی، کایجون و شولیها متوجه عدم تأثیر مستقیم آموزش کارآفرینی بر قصد کارآفرینی در دانشجویان اندونزی شدند. دلیل ممکن است به این دلیل باشد که دانش‌آموزان احساس می‌کنند که آموزش کارآفرینی در اندونزی بیش از حد تئوری است و کمک، پشتیبانی و دسترسی کمتری را برای آنها برای راه‌اندازی یک کسب‌وکار فراهم می‌کند. با این حال، پاتریشیا و سیلانگن ( 2016) بررسی کرد که دانشجویان محلی دانشگاه‌های خصوصی در اندونزی که دوره‌های کارآفرینی را گذرانده‌اند، به احتمال زیاد قصد کارآفرینی برای راه‌اندازی کسب‌وکار خود را دارند. آنها همچنین توضیح دادند که دانش آموزانی که حتی قبل از ورود به آموزش قصد کارآفرینی دارند، تمایل بیشتری برای کارآفرینی دارند. این یافته می‌تواند نشان دهد که دانش‌آموزانی که می‌خواهند کسب‌وکار خود را راه‌اندازی کنند، احتمالاً خود را در کلاس‌ها یا برنامه‌های کارآفرینی ثبت‌نام می‌کنند.

آخرین ویژگی این است که علیرغم همه روندهای مثبت ذکر شده در بالا ، کارآفرینی هنوز برای بسیاری از HEI های اندونزی یک  شغل اختیاری در آینده در نظر گرفته می شود. مطالعه رویکرد پدیدارشناختی توسط Soepatini ( 2013) درک درک دانشجویان و مربیان از آموزش کارآفرینی اندونزی نشان داد که بسیاری از دانشجویان دانشگاه در اندونزی حتی قبل از فارغ التحصیلی از HE مایل و علاقه مند به انجام فعالیت های کارآفرینی هستند. برخی از انواع کسب و کار که انجام می دهند، از تجارت چند سطحی بازاریابی، فروش لباس، سوغاتی و کمک به کسب و کارهای خانوادگی می باشد. این مطالعه همچنین پیشنهاد کرد که اگرچه علاقه مشترک دانشجویان درگیر شدن با کسب و کار و آرزوهای شغلی کارآفرینی است، اما به نظر می‌رسد کارآفرینی تنها برنامه‌ریزی کوتاه‌مدت است زیرا در تأمین مالی و دسترسی به سرمایه تجاری برای بسیاری از کارآفرینان جوان مشکل وجود دارد. وقتی هدف اصلی دانش آموزان گرفتن مدرک باشد، وضعیت تعجب آور نیست.2013 ).

با توجه به موضوعات فوق، موضوع «کارآفرین اندونزیایی» کمترین چیزی است که باید به آن پرداخته شود. وضعیت تعجب آور نیست زیرا هنوز این باور فرهنگی وجود دارد که کارآفرین شدن یک شغل ناپایدار است. بسیاری از والدین اندونزیایی فرزندان خود را تشویق می کنند تا به دنبال مشاغل دولتی با ثبات تر یا شرکت های خصوصی باشند (Noya & Setiyati, 2015 ). حتی زمانی که آن جوانان و نسل هزاره می خواهند کارآفرین شوند، بسیاری از موانع دیگر کسب و کارهای رسمی را ایجاد می کنند. این محدودیت‌ها، برای مثال، دسترسی محدود به کسب اعتبار، تبعیض جنسیتی (به ویژه برای کارآفرینان زن) تحت بوروکراسی، و ناعادلانه در مسئولیت خانوادگی (فردوزی، 1999 ؛ اسماعیل، 1996 ؛ تمبونان، 2008 ) است.). بنابراین، آنها بخش “غیررسمی” را به عنوان راهی برای تبدیل شدن به کارآفرین ترجیح می دهند.

اصطلاح بخش تجاری «غیررسمی» به عنوان فعالیت‌ها و مشاغل تجاری یا اقتصادی ناهمگون تعریف می‌شود که در آن ممکن است فاقد تأیید قانونی، تنظیم مقررات و پیشگیرانه باشند (Llyod-Evans، 2008 ). این دسته تجاری در کشورهای در حال توسعه مانند اندونزی به عنوان ایجاد درآمد و اشتغال نقش مهمی ایفا می کند. از آنجایی که کشور تقریباً 22 میلیون کارآفرین زن را در خود جای داده است، 45 درصد آنها در بخش تجارت غیررسمی کار می کنند (سازمان بین المللی کار، 2013 ). علاوه بر این، بیش از 60 درصد از شرکت های کوچک و متوسط ​​در اندونزی متعلق به زنان هستند و اداره می شوند (هانی و همکاران، 2012 ).

بسیاری از کارآفرینان زن و جوان این مقوله غیررسمی را به‌عنوان اثرات آسیب‌های ساختاری، به‌ویژه در مورد مسائل جنسی، سطح درآمد، تحصیلات، طبقه، قومیت یا مذهب انتخاب می‌کنند (به عنوان مثال، Estrin & Mickiewicz، 2009 ؛ Klapper & Parker، 2011 را ببینید. ). به طور قابل توجهی، تبعیض جنسیتی باعث می‌شود که زنان تاجر اندونزی، بخش تجاری غیررسمی را برای فرصت‌های کسب درآمد مناسب انتخاب کنند. سوگیری فرهنگی (مثلاً مشاغل ادارات دولتی بسیار بهتر از باز کردن مشاغل هستند) همچنین بر ذهنیت و ذهنیت جوانان و زنان کارآفرین تأثیر می گذارد که فقط به بخش غیررسمی وابسته هستند. وضعیت می تواند بدتر شود زمانی که دولت یک مانع نظارتی بالا را برای افتتاح یک سرمایه گذاری رسمی مناسب یا دسترسی به اعتبار مجبور کرد (بابیت، براون، و مظاهری،2015 ).

به طور مشابه، تاج الدینی، راتن و دنیسا ( 2017) ویژگی های کارآفرینی 9 زن کارآفرین اندونزیایی در استان بالی را که مشاغل مهمان نوازی و گردشگری را در ادبیات شناسایی شده ما اداره می کنند، بررسی کرد. گردشگری، به ویژه در بالی، منبع بسیار کار بر و ارزشمندی برای اشتغال غیر ماهر در مناطق روستایی است. بخش تجارت غیررسمی مشارکت زنان را در صنعت مهمان‌نوازی افزایش داده است، که از نظر اجتماعی راهی معقول برای درآمد زنان فراهم کرده است، حتی اگر آنها کمتر از حداقل دستمزد درآمد داشته باشند. علاوه بر این، عموماً کارآفرینان اندونزیایی (در این مورد، زنان) آگاهانه یا ناخودآگاه مایلند رشد و سودهای بالقوه قابل توجه‌تری را قربانی کنند تا از محدودیت‌های ذکر شده در بالا اجتناب کنند. دلیل آن نه تنها به این دلیل بود که آنها ممکن است فاقد تحصیلات، دانش و مهارت های کسب و کار و کارآفرینی باشند.2017 ). علیرغم مزایای ذکر شده در بخش کسب و کار غیررسمی، موضوع نابرابری جنسیتی می تواند به پتانسیل درآمدزایی کارآفرینان اندونزیایی آسیب برساند و به توانایی کسب و کار آنها برای رقابتی ماندن در بلندمدت آسیب برساند (بابیت، براون و مظاهری، 2015 ).

به نظر می رسد مذهب و قومیت نیز موضوع مهمی در موضوع «کارآفرینان اندونزیایی» باشد. اندونزی یکی از برجسته ترین کشورهای مسلمان جهان است که در آن جزیره جاوه از تعداد قابل توجهی از مسلمانان اندونزی تشکیل شده است. از این رو، نگرانی در مورد  غذای حلال  (مجاز در شرع) گواهی شده است. با این حال، در مورد کارآفرینان اندونزیایی در بالی، در حالی که مسلمانان اکثریت هستند، و هندو بالی‌ها یک گروه قومی در اقلیت هستند، زمانی که در صنعت مهمان‌نوازی و رستوران‌داری شرکت می‌کنند، ویژگی‌های متمایز آن‌ها گاهی علیه آنها کار می‌کند (Tadjeddini, Raten, & Denisa, 2017 ). ).

از بحث بالا، وجود بخش کارآفرینی غیررسمی، که عمدتاً به نفع بسیاری از کارآفرینان اندونزیایی، به‌ویژه کارآفرینان زن است، ممکن است نشان‌دهنده این باشد که بسیاری از صاحبان مشاغل اندونزیایی در واقع هنوز کارآفرینانی مبتنی بر ضرورت و با تحصیلات کمتر هستند (لارسو، سافیرانتی و وولانساری). ، 2012 ). برای آنها، انتخاب برای افتتاح یک کسب و کار غیررسمی به دلایل متعددی از چالش گرفتن اعتبار و بودجه گرفته تا تبعیض جنسیتی تحت بوروکراسی است (بابیت، براون و مظاهری، 2015 ).). در نهایت، هنجارها و باورهای فرهنگی در اندونزی، مربوط به تبدیل شدن به کارآفرین به عنوان یک شغل پیشرو در افراد، هنوز به یک نقطه ضعف قابل توجه تبدیل می شود. این وضعیت همچنین از یافته‌های قبلی که ارائه برنامه‌های آموزش کارآفرینی در اندونزی هنوز محدود است، به‌نظر می‌رسد که از روش‌های آموزشی «سنتی» و محتوای دوره استفاده می‌کند، جدا نیست. علاوه بر این، ویژگی ها و طرز فکر دانشجویان اندونزی ممکن است چالش ها و فرصت های خاصی را برای توسعه آموزش کارآفرینی کشور در آموزش عالی توصیف کند. همانطور که ویلسون ( 2008 ) اشاره کرد، هیچ راه حلی برای همه وجود ندارد. آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی نیز ممکن است نیاز به تنظیم و متناسب سازی داشته باشد.

از استراتژی ادبیات نقشه برداری، این مطالعه چندین یافته قابل توجه پیدا کرده است. اولاً، توسعه آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی نسبتاً جدید و در مراحل اولیه است. این شرایط چالش های زیادی را ایجاد کرده است. مطالعات نشان داده اند که آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی، از جمله عدم توزیع نابرابر برنامه های آموزش کارآفرینی، بی اثر بوده است. اکثر مقالات منتشر شده در مورد برنامه های آموزش کارآفرینی شناسایی شده در این مطالعه عموماً مربوط به دانشگاه ها یا مؤسسات آموزش عالی در جزیره جاوا هستند. این  تمرکز در اندونزی آموزش برای مدت طولانی ریشه دارد، زیرا این کشور در گذشته تحت یک سیستم دولتی متمرکز بوده است و سیستم آموزشی سابق برای حمایت از مدرسه و فارغ التحصیلان HEI طراحی نشده بود تا مشارکت کنندگان و کارآفرینان فعال باشند. در نتیجه، هنوز این باور فرهنگی، به‌ویژه برای دانشجویان جوان در استان‌های روستایی وجود دارد که کارآفرین شدن به‌عنوان یک شغل، به جای تبدیل شدن به یک کارمند دولتی یا کارمند شرکت، شغلی پایدار و امیدوارکننده نیست.

مورد بعدی در مورد شیوه های معمول آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی است. به‌نظر می‌رسد که محتوای دوره‌های آموزشی برجسته «درباره» کارآفرینی همچنان قوی باقی می‌ماند، اگرچه مؤسسه‌های عالی تحصیلی بیشتری شروع به ارائه دوره‌های کارآفرینی «برای» و «از طریق» کارآفرینی کرده‌اند. اولی شامل شیوه های نظری و آموزشی بیشتری است، مانند دوره های اساسی در دانش مدیریت، طرح کسب و کار و تحقیق، بازاریابی، و امور مالی. در عین حال، دومی از فعالیت‌های عملی کارآفرینانه دانش‌آموزان، مانند دوره‌ها و پروژه‌های کارآفرینی شناسایی فرصت، تیم‌سازی، تولید ایده، شبکه‌سازی و تفکر طراحی حمایت می‌کند. به طور مشابه، روش‌های تدریس در آموزش عالی کارآفرینی در اندونزی هنوز به طور غالب کارآفرینی «درباره» را آموزش می‌دهند. چنین سخنرانی های سنتی، به نظر می رسد بحث های گروهی، مطالعات موردی، و ایجاد طرح کسب و کار همچنان برجسته هستند. با این وجود، برخی از روش‌های آموزشی پیشرفته‌تر بازی و شبیه‌سازی (آموزش کارآفرینی «برای») و برنامه‌های مشاوره، همکاری و کارآموزی (آموزش «از طریق» کارآفرینی) کم کم آشنا می‌شوند.

متعاقباً، رویکردهای آموزشی و یادگیری تجربی برخی از نوظهورترین انواع یادگیری کارآفرینی هستند که در آموزش کارآفرینی اندونزی در سطح آموزش عالی شناسایی شده‌اند. این یافته به نکته زیر مربوط می شود: به نظر می رسد دانش آموزان اندونزیایی بیشتر تحت تأثیر محیط اطراف خود قرار می گیرند (یعنی اعضای خانواده که به کارآفرینان موفق یا تاجران و زنان محلی با نفوذ تبدیل می شوند). نقش حمایت های خانواده، گروه های اجتماعی و کارآفرینان شناخته شده نقش مهمی در شکل گیری ذهنیت و نیات کارآفرینی دانش آموزان دارد. این وضعیت احتمالاً به همین دلیل است که راهنمایی با یادگیری واقعی کارآفرینی تجربی مشهور و به خوبی در آموزش کارآفرینی اندونزی پذیرفته شده است.

همچنین، این رویکرد مربیگری از رویکرد  مدرن تر  آموزش کارآفرینی، یعنی آموزش «از طریق» کارآفرینی پشتیبانی می کند. نقش مربیان کارآفرین در پرورش فرهنگ کارآفرینی و تقلید از دانش آموزان برای تبدیل شدن به کارآفرینان آینده قابل توجه است. در این مورد، دانشکده مدیریت بازرگانی ITB، دانشگاه سیپوترا و دانشگاه مسیحی پترا در به کارگیری این رویکرد یادگیری کارآفرینانه بسیار پیشرفته هستند. یکی دیگر از رویکردهای قابل توجه یادگیری کارآفرینی، نوع تجربی یا مبتنی بر آزمایش است. تنظیم دانش آموزان در مدیریت فعالیت های تجاری یا تشویق آنها به انجام  فروش شخصی نمونه هایی از اجرای یادگیری کارآفرینی مبتنی بر آزمایش در HEI اندونزی است. علاوه بر این، مطالعات جدیدتر نشان می‌دهد که تغییر شیوه‌های گذشته (مبتنی بر تئوری) به سمت پذیرش رویکردی مدرن‌تر و مدرن‌تر وجود دارد. به عنوان مثال، یادگیری عملی و تجربی، مدل بوم تجاری نوآورانه، قرار گرفتن در معرض مستقیم پروژه تجاری با یک تیم چند رشته ای، و ماژول ها و برنامه های ترکیبی کارآفرینی خلاق و فرهنگی. با این حال، آن رویکردهای یادگیری پیشرفته‌تر هنوز در HEI در جزیره جاوا آشنا به نظر می‌رسد، در حالی که سایر HEIهای خارج از جاوا احتمالاً هنوز کلاس کارآفرینی سخنرانی معمولی را اجرا می‌کنند.

علاوه بر این، برخی از شایستگی ها و مهارت های کارآفرینی دانش آموزان از این ادبیات نقشه برداری وجود دارد. آنها شایستگی ها و مهارت هایی در تسلط بر دانش نظری تجارت و مدیریت هستند. پرورش شخصیت های کارآفرین؛ بازاریابی و فروش؛ و همچنین مدیریت کسب و کار و امور مالی. از لحاظ نظری، شایستگی های ذکر شده در این مطالعه با آنچه که مطالعات و نظریه های قبلی موجود در مورد شایستگی ها و مهارت های کارآفرینی دانشجویان از ارائه آموزش کارآفرینی انتظار می رود، مطابقت دارد. با این حال، تحقیقات بیشتری برای ارزیابی و ارزیابی اثربخشی آموزش کارآفرینی اندونزی در مورد آن شایستگی‌ها و مهارت‌های مورد انتظار مورد نیاز است.

در نهایت، علاوه بر هنجارهای سنتی و باورهای غلط در مورد کارآفرینی و تبدیل شدن به کارآفرین، تصور نادرست از «مردانگی» در کارآفرینی و اختلاف جنسیتی در آموزش کارآفرینی چند موضوعی است که این مطالعه به آن‌ها پی برده است. این واقعیت که کارآفرینان زن اندونزیایی هستند، درصد نسبتا زیادی از بخش تجاری اندونزی را تشکیل می دهد. با این حال، متأسفانه موانع متعددی برای محدود کردن زنان جوان «هزاره» (و دانش‌آموزان) برای کارآفرین شدن یافت شد. به عنوان مثال، سطح پایین و دسترسی محدود به آموزش عالی، مشکل در کسب اعتبار، تبعیض احتمالی علیه زنان کارآفرین بر اساس قانون، و نابرابری در مسائل خانوادگی. با توجه به این شرایط، زنان کارآفرین اندونزیایی در بخش کارآفرینی غیررسمی “به دام” افتاده اند. که ممکن است به درآمد بالقوه و رقابت تجاری آنها آسیب برساند. اگرچه این موضوع خاص جالب است، از آنجایی که خارج از محدوده این مطالعه است، تحقیقات بیشتری برای کشف مسائل مرتبط با جنسیت در آموزش کارآفرینی اندونزی مورد نیاز است.

با این وجود، از نتیجه گیری برجسته شده در بالا، این مطالعه ممکن است توصیه هایی را در مورد موارد زیر ارائه دهد

• آموزش کارآفرینی باید مورد توجه دولت، سیاستگذاران و مربیان قرار گیرد. علاوه بر ایجاد سیاست‌های آموزشی، همه ذینفعان مرتبط، از جمله بخش‌های صنعتی و تجاری، باید برای توسعه برنامه‌های آموزش کارآفرینی بیشتر در سراسر کشور با محتوای دوره‌ها و روش‌های آموزشی مدرن‌تر همکاری کنند. به روز رسانی امکانات کارآفرینی (به عنوان مثال، مرکز جامعه کسب و کار و انکوباتور). و تأمین مالی در دسترس برای پروژه های کارآفرینی دانش آموزان (به عنوان مثال، استارت آپ ها، SME ها یا ایجاد سرمایه گذاری های فناوری). این اقدامات برای اطمینان از اینکه اهداف و شیوه های آموزش کارآفرینی هم با جهانی شدن فعلی و هم با نیاز ملی به رفاه اقتصادی و رقابت مطابقت دارد، بسیار مهم هستند.
• با توجه به آن نیاز به سرمایه گذاری در آموزش و نیروی انسانی برای آموزش کارآفرینی نیز اجتناب ناپذیر است. هر دو دولت مرکزی و استانی باید با تخصیص بودجه مناسب برای برنامه‌های آموزشی کارآفرینی، برنامه‌های تجربی دانش‌آموزان و همکاری با شرکت‌ها و تحقیق و آموزش پایدار برای مربیان از این طرح حمایت کنند.
• علاوه بر این، بخش‌های خصوصی (یعنی جوامع، صاحبان مشاغل و کارآفرینان) برای تقویت سهم مثبت آموزش کارآفرینی حیاتی هستند. دانشگاه ها و بخش های خصوصی باید همکاری های عملی و روابط متقابل را ایجاد و بهبود بخشند. به عنوان مثال، در تجاری سازی نتایج علمی به محصولات اقتصادی، توانمند ساختن دانشجویان برای تجربه کارهای واقعی تجاری و کارآفرینی در شرکت ها، و ایجاد جلسات اشتراک گذاری و آموزش راه اندازی برای دانشجویان و کارکنان دانشگاه (یعنی فعال سازی انکوباتورهای کسب و کار برای دانشجویان و “کارآفرینان”. به عنوان مدعو یا مربی مهمان به محوطه دانشگاه می رود.
• در نهایت، محتویات و روش‌های آموزشی جدیدتر و پیشرفته‌تر دروس برای پیشبرد وضعیت موجود آموزش کارآفرینی اندونزی، از جهت‌گیری مبتنی بر معلم تا دانش‌آموز محور بودن، حیاتی هستند. بنابراین، موسسات عالی باید تشویق و حمایت شوند تا شیوه‌های فعالتر و تجربی آموزش کارآفرینی را اجرا کنند، مانند ارائه دوره‌های کارآفرینی کاربردی‌تر (مثلاً تفکر طراحی، بوم مدل کسب‌وکار) و تشویق پروژه‌های واقعی، مانند استارت‌آپ‌های «دانشجویی» ایجاد، مربیگری و کارآموزی، و دسترسی بیشتر به بودجه دانشجویی برای اجرای کارهای کارآفرینی.

محدودیت در این مطالعه وجود دارد. با توجه به محدود بودن تعداد انتشارات انگلیسی مقالات علمی در آموزش کارآفرینی در سطح آموزش عالی اندونزی، بررسی متون منظم و برجسته نمی تواند مفید باشد. در عوض، این مطالعه از روش ادبیات نقشه برداری استفاده کرد که دارای نقاط ضعفی است. بررسی های نقشه برداری به ویژه از نظر زمانی محدود هستند و ممکن است از فقدان ترکیب و تجزیه و تحلیل دیدگاه های بیشتر در نظر گرفته شده رنج ببرند. دسته بندی برخی از مطالعات ممکن است توصیفی بسیار گسترده باشد، که با در نظر گرفتن برخی تغییرات بین مطالعات و یافته های آنها، تصویر را بیش از حد ساده می کند (Gough et al., 2003 ).). محدودیت دیگر این است که داده ها محدود به مطالعات ادبیات موجود در جستجوی آنلاین است. بنابراین، جمع‌آوری اطلاعات کمی جامع‌تر، پرسشنامه‌ها، پرسشنامه‌ها یا حتی مصاحبه‌های کیفی تا آنجا که ممکن است در مورد داده‌های اخیر این کشور و وضعیت آموزش کارآفرینی ممکن است جالب‌تر باشد. با توجه به محدودیت هایی که در بالا ذکر شد، تعمیم یافته ها باید با احتیاط انجام شود.

با این وجود، این مطالعه با کشف و تجزیه و تحلیل برخی مسائل حیاتی، مانند ارائه برنامه‌های آموزش کارآفرینی، شیوه‌های رایج آن‌ها، انواع یادگیری کارآفرینی، و همچنین برخی از زمینه‌های آموزش کارآفرینی در سطح آموزش عالی اندونزی، به شناخت و کاوش بیشتر زمینه‌های آموزش کارآفرینی در سطح آموزش عالی اندونزی کمک می‌کند. مسائل دانشجویان و کارآفرینان اندونزیایی در رابطه با آموزش کارآفرینی در اندونزی. نتایج این مطالعه می‌تواند مربیان، محققان و سیاست‌گذاران اندونزیایی را در مورد برنامه‌های موجود، شیوه‌های یادگیری استاندارد، برخی شایستگی‌های پیش‌بینی‌شده کارآفرینی دانش‌آموزان، ویژگی‌های دانش‌آموزان و طرز فکر دانش‌آموزان آگاه کند. و همچنین موضوعات مرتبط در مورد کارآفرینان اندونزیایی (به ویژه زنان) در رابطه با آموزش کارآفرینی در این کشور و چگونگی بهبود بیشتر آنها در آینده با ایجاد سیاست ها و اقدامات صحیح. همچنین، این مطالعه می تواند در مورد کارهای تحقیقاتی آتی که ممکن است جالب و مفید باشد، روشن کند. یک مثال می تواند تطبیق یکی از روش های آموزشی جدید و محتوای درسی تفکر طراحی باشد. به عنوان آموزش «از طریق» کارآفرینی، آن روش یادگیری مبتنی بر طراحی می‌تواند برای بهبود اثربخشی آموزش کارآفرینی در آموزش عالی اندونزی، به‌ویژه در مناطق روستایی آن که ممکن است نیاز به جلب توجه بیشتر دولت‌های مرکزی و محلی داشته باشد، بسیار سودمند باشد. یکی دیگر از حوزه های پیشنهادی تحقیق می تواند موضوعات مرتبط با جنسیت باشد. برای مثال: چگونه می توان محتویات دوره کارآفرینی و روش های تدریس را برای حمایت از مشارکت بیشتر دانشجویان دختر در آموزش کارآفرینی اندونزی تنظیم کرد. روش دیگر، شاید برای طراحی کارآفرینی عادلانه تر در آموزش عالی در سراسر اندونزی، با تمرکز بر توانمندسازی دانشجویان دختر “هزاره” بیشتر برای تبدیل شدن به کارآفرین، به ویژه در استان های روستایی.

منابع