آناتومی

چه اندام هایی دستگاه گوارش را تشکیل می دهند؟

اعضای اصلی تشکیل دهنده دستگاه گوارش (به ترتیب عملکرد آنها) دهان، مری، معده، روده کوچک، روده بزرگ، راست روده و مقعد هستند. لوزالمعده، کیسه صفرا و کبد به آنها کمک می کند.

در اینجا نحوه عملکرد این اندام ها در دستگاه گوارش شما آمده است .

دهان

دهان ابتدای دستگاه گوارش است. در واقع، هضم غذا قبل از اینکه لقمه بخورید شروع می شود. با دیدن و بوییدن آن ظرف پاستا یا نان گرم، غدد بزاقی شما فعال می شوند. پس از شروع غذا خوردن، غذای خود را به قطعاتی می جوید که راحت تر هضم شوند. بزاق شما با غذا مخلوط می شود و شروع به تجزیه آن به شکلی می کند که بدن شما می تواند جذب و استفاده کند. هنگامی که قورت می دهید، زبان شما غذا را به گلو و مری شما منتقل می کند.

مری

مری که در گلوی شما نزدیک نای (نای) قرار دارد، هنگام بلع غذا از دهان شما دریافت می کند. اپی گلوت یک فلپ کوچک است که هنگام قورت دادن روی نای شما جمع می شود تا از خفگی شما جلوگیری کند (زمانی که غذا وارد نای شما می شود). مجموعه ای از انقباضات عضلانی در مری به نام پریستالسیس غذا را به معده شما می رساند.

اما ابتدا یک عضله حلقه مانند در انتهای مری شما به نام اسفنکتر تحتانی مری باید شل شود تا غذا وارد شود. سپس اسفنکتر منقبض می شود و از برگشت محتویات معده به مری جلوگیری می کند. (زمانی که اینطور نیست و این محتویات به مری باز می گردند، ممکن است رفلاکس اسید یا سوزش سر دل را تجربه کنید.)

معده

معده یک اندام توخالی یا “ظرفی” است که غذا را در حالی که با آنزیم های معده مخلوط می شود نگه می دارد. این آنزیم ها روند تجزیه مواد غذایی را به شکل قابل استفاده ادامه می دهند. سلول های مخاطی معده شما یک اسید قوی و آنزیم های قوی ترشح می کنند که مسئول فرآیند تجزیه هستند. هنگامی که محتویات معده به اندازه کافی پردازش شد، در روده کوچک آزاد می شود.

روده کوچک

روده کوچک از سه بخش – اثنی عشر، ژژونوم و ایلئوم – تشکیل شده است – روده کوچک یک لوله عضلانی 22 فوتی است که با استفاده از آنزیم هایی که توسط پانکراس و صفرا از کبد آزاد می شود، غذا را تجزیه می کند. پریستالسیس همچنین در این اندام کار می کند و غذا را به داخل منتقل می کند و آن را با شیره های گوارشی پانکراس و کبد مخلوط می کند.

دوازدهه اولین بخش روده کوچک است. تا حد زیادی مسئول فرآیند شکست مداوم است. ژژونوم و ایلئوم پایین در روده عمدتاً مسئول جذب مواد مغذی به جریان خون هستند.

محتویات روده کوچک به صورت نیمه جامد شروع شده و پس از عبور از اندام به شکل مایع ختم می شود. آب، صفرا، آنزیم ها و مخاط به تغییر قوام کمک می کنند. هنگامی که مواد مغذی جذب شدند و مایع باقی مانده غذا از روده کوچک عبور کرد، سپس به روده بزرگ (کولون) می رود.

پانکراس

لوزالمعده آنزیم های گوارشی را در دوازدهه ترشح می کند که پروتئین، چربی و کربوهیدرات ها را تجزیه می کند. لوزالمعده همچنین انسولین تولید می کند و آن را مستقیماً وارد جریان خون می کند. انسولین هورمون اصلی در بدن شما برای متابولیسم قند است.

کبد

کبد وظایف زیادی دارد، اما وظیفه اصلی آن در دستگاه گوارش پردازش مواد مغذی جذب شده از روده کوچک است. صفرای ترشح شده از کبد به روده کوچک نیز نقش مهمی در هضم چربی و برخی ویتامین ها دارد.

کبد «کارخانه» شیمیایی بدن شماست. مواد خام جذب شده توسط روده را می گیرد و تمام مواد شیمیایی مختلفی را که بدن شما برای عملکرد نیاز دارد، می سازد.

کبد همچنین مواد شیمیایی مضر را سم زدایی می کند. بسیاری از داروهایی را که می توانند برای بدن شما سمی باشند، تجزیه کرده و ترشح می کند.

کیسه صفرا

کیسه صفرا صفرا را از کبد ذخیره و متمرکز می کند و سپس آن را به دوازدهه در روده کوچک رها می کند تا به جذب و هضم چربی ها کمک کند.

کولون

روده بزرگ مسئول پردازش مواد زائد است تا تخلیه روده شما آسان و راحت باشد. این یک لوله عضلانی به طول 6 فوت است که روده کوچک را به راست روده متصل می کند.

کولون از سکوم، کولون بالارونده (راست)، کولون عرضی (در عرض)، کولون نزولی (چپ) و کولون سیگموئید تشکیل شده است که به راست روده متصل می شود.

مدفوع، یا ضایعات باقی مانده از فرآیند گوارش، ابتدا به صورت مایع و در نهایت به صورت جامد از روده بزرگ به وسیله پریستالسیس عبور می کند. با عبور مدفوع از روده بزرگ، آب خارج می شود. مدفوع در کولون سیگموئید (S شکل) ذخیره می شود تا زمانی که یک “حرکت توده ای” آن را یک یا دو بار در روز به داخل راست روده تخلیه کند.

به طور معمول حدود 36 ساعت طول می کشد تا مدفوع از روده بزرگ عبور کند. مدفوع خود عمدتاً بقایای غذا و باکتری است. این باکتری های “خوب” چندین عملکرد مفید را انجام می دهند، مانند سنتز ویتامین های مختلف، پردازش مواد زائد و ذرات غذا و محافظت در برابر باکتری های مضر. هنگامی که روده بزرگ نزولی پر از مدفوع یا مدفوع می شود، محتویات خود را در رکتوم تخلیه می کند تا فرآیند دفع (حرکت روده) آغاز شود.

راست روده

رکتوم یک محفظه مستقیم و 8 اینچی است که کولون را به مقعد متصل می کند. وظیفه رکتوم دریافت مدفوع از روده بزرگ است، به شما اطلاع می دهد که مدفوع برای تخلیه (بیرون ریختن) وجود دارد و نگه داشتن مدفوع تا زمانی که تخلیه انجام شود. وقتی چیزی (گاز یا مدفوع) وارد رکتوم می شود، حسگرها پیامی را به مغز می فرستند. سپس مغز تصمیم می گیرد که آیا محتویات رکتوم می توانند آزاد شوند یا خیر.

اگر بتوانند، اسفنکترها شل می شوند و رکتوم منقبض می شود و محتویات آن دفع می شود. اگر محتویات قابل دفع نباشد، اسفنکتر منقبض می شود و رکتوم جا می گیرد تا این احساس موقتاً از بین برود.

مقعد

مقعد آخرین قسمت دستگاه گوارش است. این یک کانال 2 اینچی است که از ماهیچه های کف لگن و دو اسفنکتر مقعدی (داخلی و خارجی) تشکیل شده است. پوشش مقعد فوقانی قادر به تشخیص محتویات رکتوم است. به شما امکان می دهد بفهمید که محتویات آن مایع، گاز یا جامد است.

مقعد توسط عضلات اسفنکتر احاطه شده است که در کنترل مدفوع مهم هستند. عضله کف لگن زاویه ای بین راست روده و مقعد ایجاد می کند که مانع از بیرون آمدن مدفوع در مواقعی می شود که قرار نیست. اسفنکتر داخلی همیشه سفت است، مگر زمانی که مدفوع وارد رکتوم شود. این ما را قاره نگه می دارد (از مدفوع غیر ارادی ما جلوگیری می کند) زمانی که در خواب هستیم یا از وجود مدفوع بی خبر هستیم.

وقتی هوس رفتن به دستشویی می‌شویم، به اسفنکتر خارجی خود تکیه می‌کنیم تا مدفوع را تا رسیدن به توالت نگه داریم، جایی که آرام می‌شود تا محتویات آزاد شود.